Czym wyrównać posadzkę pod żywicę 2025 – poradnik

Zastanawiasz się, czym wyrównać posadzkę pod żywicę, aby efekt końcowy zapierał dech w piersiach, a przede wszystkim był trwały? Odpowiedź jest prosta, choć wymaga precyzji: kluczowe jest kompleksowe przygotowanie podłoża, które obejmuje dokładne oczyszczenie, wysuszenie (do wilgotności poniżej 4%) oraz aplikację odpowiednich mas wyrównujących. Zaniedbanie tych etapów to proszenie się o kłopoty, bo każda nierówność czy ubytek będzie jak pięta Achillesa dla idealnej żywicznej powłoki.

Kiedy planujemy wylać żywicę, musimy pamiętać, że podłoże to nie tylko grunt pod stopy, ale fundament naszej inwestycji. Niezależnie od tego, czy mówimy o przestrzeni przemysłowej, garażu marzeń, czy o stylowym, nowoczesnym wnętrzu, każde pominięcie detalu w przygotowaniu może skutkować estetyczną i funkcjonalną katastrofą. Posadzka żywiczna jest bezwzględna dla fuszerki.

Analizując setki realizacji i niezliczone godziny spędzone na placach budowy, zgromadziliśmy dane, które jasno wskazują, jak decydujące jest właściwe przygotowanie powierzchni. Przykładowe koszty i czas pracy, w zależności od wybranego materiału, są kluczowe w procesie planowania.

Powyższa tabela wyraźnie pokazuje różnice w zależności od rodzaju materiału, co jest niezmiernie ważne dla planowania budżetu i harmonogramu. Niska cena samopoziomującej masy cementowej w porównaniu do mas epoksydowych jest kusząca, ale trzeba uwzględnić dłuższy czas utwardzania. Krótszy czas wiązania oznacza szybsze postępy, ale często wiąże się z wyższymi kosztami materiałów. Wybór odpowiedniego produktu to nie tylko kwestia ceny, ale i specyfiki danego projektu – czy potrzebujemy szybko schnącego rozwiązania do drobnych ubytków, czy też kompleksowej niwelacji dużych powierzchni? O tym zdecyduje analiza warunków i oczekiwań wobec końcowego rezultatu.

Diagnostyka i przygotowanie podłoża przed wyrównywaniem

Zanim w ogóle pomyślimy o tym, czym wyrównać posadzkę pod żywicę, musimy spojrzeć na podłoże jak wytrawny diagnosta na pacjenta – z pełnym zaangażowaniem i uwagą na każdy, nawet najmniejszy symptom. Ignorowanie diagnostyki to jak budowanie domu na piasku, a w przypadku posadzki żywicznej – na pękającym betonie. Przede wszystkim, wilgotność! To mantra każdego specjalisty od posadzek żywicznych.

Podłoże musi być suche. KROPKA. Mniej niż 4% wilgotności względnej – to nie jest sugestia, to bezwzględny wymóg. Posadzki żywiczne są wodoodporne, co brzmi świetnie, dopóki nie uświadomimy sobie, że każda wilgoć uwięziona pod nimi nie ma szansy ucieczki. Co z tego wynika? Ano, z czasem powstają pęcherze, powłoka się łuszczy, a nawet pęka, czyniąc naszą kosztowną inwestycję bezużyteczną.

Pamiętam sytuację, kiedy klient za wszelką cenę chciał zaoszczędzić na pomiarach wilgotności. Po roku czasu, w jego nowej, błyszczącej hali, zaczęły pojawiać się odspojenia. Wyglądało to, jakby ktoś rozsypał ryż pod dywanem – tragicznie. Okazało się, że posadzka betonowa nie została odpowiednio wysuszona po gruntowaniu. Błąd kosztował go ponowny remont.

Oprócz wilgotności, podłoże musi być sterylne. Myśl o nim jak o stole operacyjnym – żadnych drobinek kurzu, pyłu, piasku, a już broń Boże oleju czy innych zanieczyszczeń. Odtłuszczenie powierzchni to absolutna podstawa. Nawet niewidoczne gołym okiem zanieczyszczenia mogą drastycznie zmniejszyć przyczepność żywicy do podłoża. Przypomina to próbę naklejenia plastra na brudną ranę – nie utrzyma się.

Trzeci, ale równie istotny aspekt, to równość i brak ubytków. Posadzka żywiczna jest niczym lustro – każdą, nawet najmniejszą nierówność, wyciągnie na światło dzienne. Ubytki, spękania, ukruszenia – to nie tylko kwestia estetyki. To przede wszystkim słabe punkty, które z czasem będą pracować, prowadząc do zniszczenia całej powierzchni. Trwałość powłoki zależy bezpośrednio od integralności podłoża.

Wykonanie tej diagnostyki wymaga narzędzi i wiedzy. Higrometr do pomiaru wilgotności, lampa do oceny czystości, czy chociażby prosta długa poziomica do sprawdzenia równości – to absolutne minimum. Nie warto oszczędzać na tych etapach, bo konsekwencje są zawsze bardziej kosztowne niż odpowiednie przygotowanie.

Podłoże musi być twarde i spójne. Czasem, po zerwaniu starych posadzek, okazuje się, że beton jest „słaby” – kruchy, sypki. Taki podkład nie nadaje się pod żywicę bez wzmocnienia. Impregnacja głęboko penetrująca lub zastosowanie odpowiedniego gruntu wzmacniającego może okazać się niezbędne. Nie zapominajmy o sprawdzeniu, czy podłoże jest stabilne i nie ma ruchów.

Szczeliny dylatacyjne muszą być odpowiednio przygotowane i przełożone na posadzkę żywiczną. Żywica, będąc twardą powłoką, będzie pękać w miejscach, gdzie podłoże pracuje, a dylatacje nie zostały uwzględnione. To szczegół, który często umyka, a potem prowadzi do poważnych problemów.

Sumienna diagnostyka i precyzyjne przygotowanie podłoża to fundament długowieczności i estetyki naszej posadzki żywicznej. To inwestycja, która zwraca się wielokrotnie, minimalizując ryzyko kosztownych poprawek i utrzymując doskonały wygląd przez lata.

Pamiętaj, że diabeł tkwi w szczegółach. Odpowiednie oczyszczenie powierzchni – na przykład przez szlifowanie lub śrutowanie – jest niezbędne do uzyskania optymalnej przyczepności. Nie wystarczy zamieść podłogi, trzeba usunąć warstwę powierzchniową, która mogła być osłabiona lub zanieczyszczona. Proces ten otwiera pory betonu, co pozwala żywicy lepiej wniknąć i zakotwiczyć się w strukturze podłoża.

Zawsze przed przystąpieniem do jakichkolwiek prac gruntujących czy aplikacyjnych, należy przeprowadzić próbę przyczepności. Prostym testem jest naklejenie taśmy klejącej na oczyszczoną powierzchnię i gwałtowne zerwanie. Jeśli taśma zabiera ze sobą drobinki betonu, to sygnał, że podłoże jest niewystarczająco mocne lub nieoczyszczone. Wtedy trzeba ponowić proces czyszczenia lub zastosować odpowiednie gruntu wzmacniającego.

Co do kontroli wilgotności, warto wspomnieć o metodzie CM, czyli karbidowej. Jest to jedna z najbardziej precyzyjnych i uznanych metod pomiaru wilgotności podłoża betonowego, dająca wynik w procentach wagowych, który można bezpośrednio porównać z wymaganym 4%. Niestety, narzędzie to jest kosztowne, ale daje pewność i spokój ducha, że inwestycja w posadzkę nie zostanie zniweczona przez zbyt dużą wilgotność.

Dobrze przygotowane podłoże to podstawa. Jeśli na tym etapie zaniedbamy coś, każda późniejsza warstwa, choćby nie wiem jak doskonała, będzie jedynie maskowaniem problemu. I to maskowaniem bardzo nietrwałym.

Materiały do wyrównywania posadzki: rodzaje i zastosowania

Kiedy diagnostyka wykaże, że podłoże pod posadzkę żywiczną wymaga interwencji, pojawia się pytanie: jakie materiały do wyrównywania posadzki wybrać? To kluczowa decyzja, która wpływa na ostateczną jakość i trwałość całej konstrukcji. Nie ma uniwersalnego rozwiązania, bowiem każdy ubytek, każda nierówność i każda specyfika podłoża wymaga indywidualnego podejścia.

Zacznijmy od mas samopoziomujących. To one są często pierwszym wyborem, gdy trzeba szybko i efektywnie wyrównać większe powierzchnie. Samopoziomujące masy cementowe są idealne do tworzenia równej warstwy podkładowej na chłonnych podłożach, takich jak beton czy jastrych cementowy. Ich zdolność do rozpływania się pod własnym ciężarem sprawia, że tworzą gładką, równą płaszczyznę bez konieczności długotrwałego ręcznego wyrównywania. Zazwyczaj są stosowane w grubościach od 3 do 30 mm, co pozwala niwelować spore różnice poziomów.

Jednak uwaga: samopoziomy cementowe, mimo swoich zalet, potrzebują dłuższego czasu na wyschnięcie i osiągnięcie wymaganej wilgotności (wspomniane poniżej 4%), zanim będziemy mogli zaaplikować na nich żywicę. Czas schnięcia zależy od grubości warstwy, warunków panujących w pomieszczeniu (temperatura, wilgotność, wentylacja) i składu produktu, ale może wynosić od kilku dni do nawet kilku tygodni. Jest to czynnik, który absolutnie należy uwzględnić w harmonogramie prac.

Kiedy mamy do czynienia z pojedynczymi ubytkami, pęknięciami lub lokalnymi nierównościami, do gry wchodzą masy naprawcze – często na bazie żywic epoksydowych lub polimerowo-cementowych. Są one idealne do precyzyjnego uzupełniania braków, ukruszeń i punktowych uszkodzeń. Masy epoksydowe charakteryzują się wyjątkową wytrzymałością mechaniczną i chemiczną, co czyni je doskonałym wyborem do naprawy uszkodzeń w miejscach narażonych na duże obciążenia.

Jednym z klasycznych przykładów jest masa epoksydowa z dodatkiem piasku kwarcowego. Po zmieszaniu składników (żywicy i utwardzacza) dodaje się odpowiednią ilość piasku, co zwiększa jej objętość, a jednocześnie poprawia właściwości wypełniające i wytrzymałość. Takie mieszanki mogą być stosowane do napraw głębszych ubytków – nawet do kilkudziesięciu milimetrów. Są szybkoschnące, co minimalizuje przerwy w pracach.

Nie możemy zapomnieć o gruntach. Gruntowanie to często niedoceniany, ale absolutnie niezbędny etap w procesie wyrównywania i przygotowania podłoża pod żywicę. Gruntowanie nie tylko zwiększa przyczepność kolejnych warstw (mas wyrównujących, a potem samej żywicy), ale także wiąże luźne cząstki pyłu na powierzchni betonu i wzmacnia podłoże. Grunt epoksydowy jest tutaj standardem – wnika w podłoże, uszczelnia je i tworzy idealną powierzchnię pod kolejne warstwy. Grunt z posypką z piasku kwarcowego tworzy szorstką powierzchnię, co jeszcze bardziej zwiększa przyczepność mas wyrównujących.

W niektórych sytuacjach, zwłaszcza gdy wilgotność podłoża jest na granicy dopuszczalnych norm (np. lekko powyżej 4%, ale poniżej 6%) lub istnieje ryzyko podciągania wilgoci z gruntu, stosuje się specjalne grunty blokujące wilgoć (tzw. "bariery paroszczelne"). Są to często droższe produkty, ale ich zastosowanie jest kluczowe, aby uniknąć problemów w przyszłości. Upewnijmy się, że wybór jest trafiony, bo każda posadzka żywiczna jest wodoszczelna.

Decyzja o wyborze odpowiedniego materiału zależy od szczegółowej oceny podłoża. Inna masa będzie potrzebna do zalewania szerokich spękań, a inna do uzupełniania pojedynczych odprysków. Zawsze warto skonsultować się z doświadczonym wykonawcą lub doradcą technicznym producenta materiałów, aby wybrać optymalne rozwiązanie.

Na przykład, gdy podłoże jest bardzo nierówne, ale mamy sporo czasu, dobrym i ekonomicznym rozwiązaniem będzie wylanie grubszej warstwy samopoziomującej masy cementowej. Jeśli natomiast musimy działać szybko, a ubytki są punktowe, najlepszym wyborem będą szybkowiążące masy naprawcze na bazie żywic.

Pamiętaj, że inwestowanie w wysokiej jakości materiały wyrównujące posadzkę to inwestycja w trwałość i estetykę finalnej posadzki żywicznej. Oszczędzanie na tym etapie może prowadzić do nieestetycznych i kosztownych poprawek w przyszłości.

Podsumowując: nie daj się nabrać na „uniwersalne” rozwiązania. Każde podłoże jest inne, a diagnoza jego stanu to absolutna podstawa. Materiały do wyrównywania posadzek są jak narzędzia w skrzynce – każde ma swoje zastosowanie i tylko odpowiednio dobrane pozwoli wykonać pracę perfekcyjnie.

Techniki aplikacji mas wyrównujących

Znając już teorię i odpowiednie materiały, przechodzimy do praktyki, czyli do technik aplikacji mas wyrównujących. To tutaj teoria zderza się z rzeczywistością, a precyzja i doświadczenie odgrywają kluczową rolę w tym, jak przygotować podłoże przed aplikacją żywicy. W końcu to nie lanie betonu, ale precyzyjna praca, od której zależy finalna perfekcja posadzki żywicznej.

Zacznijmy od ogólnych zasad. Bez względu na to, czy wyrównujemy posadzkę po demontażu płytek, czy uzupełniamy nierówności wynikające z eksploatacji betonu, podstawa to precyzyjne przygotowanie podłoża. Czyli wspomniane wcześniej oczyszczanie, szlifowanie, odpylanie i gruntowanie. Bez tych kroków, żadna, nawet najlepiej zaaplikowana masa, nie utrzyma się prawidłowo. Powierzchnia musi być stabilna, sucha i wolna od wszelkich zanieczyszczeń. Po demontażu płytek często okazuje się, że podłoże ma klejowe resztki – to trzeba usunąć. Czasem beton pod płytkami jest słabszy, to również wymaga wzmocnienia.

Gdy decydujemy się na zastosowanie samopoziomującej masy cementowej, pierwszym krokiem po zagruntowaniu jest precyzyjne wymieszanie produktu. Ważne jest przestrzeganie zaleceń producenta dotyczących proporcji wody i proszku. Zbyt mało wody sprawi, że masa będzie gęsta i nie rozpłynie się prawidłowo, zbyt dużo – osłabi jej strukturę i może doprowadzić do pęknięć. Mieszanie powinno odbywać się mechanicznie, przy użyciu mieszadła wolnoobrotowego, aż do uzyskania jednolitej, pozbawionej grudek konsystencji. Pamiętaj, że masa musi być gotowa do wylewania w ciągu kilkunastu, góra kilkudziesięciu minut od wymieszania – to jest czas otwarty do pracy. Nie ma czasu na kawę i ploteczki.

Po wymieszaniu masa wylewana jest bezpośrednio na zagruntowane podłoże. Następnie należy ją równomiernie rozprowadzić za pomocą raki ściągającej lub pacy zębatej, doprowadzając do uzyskania pożądanego poziomu. Tutaj ważna jest szybkość i koordynacja – wylewamy kolejne porcje obok siebie, pozwalając im się połączyć i tworzyć jednolitą warstwę. Po rozprowadzeniu masy konieczne jest odpowietrzenie jej za pomocą wałka kolczastego. Eliminuje to pęcherzyki powietrza, które mogą osadzić się na powierzchni i doprowadzić do powstawania kraterów po wyschnięciu. Wałkowanie należy wykonywać w miarę szybko, dopóki masa jest jeszcze płynna.

W przypadku napraw punktowych i uzupełniania ubytków, stosujemy masy naprawcze na bazie żywic. Po przygotowaniu (mieszanie dwóch lub więcej składników według zaleceń producenta) masa aplikowana jest w ubytek za pomocą szpachelki lub kielni. Ważne jest dokładne wypełnienie całej przestrzeni ubytku, bez pozostawiania pustych miejsc. Następnie masa jest wygładzana do poziomu otaczającego podłoża. Jeżeli ubytek jest głęboki, może być konieczne aplikowanie masy warstwami, z zachowaniem odpowiednich czasów wiązania między kolejnymi warstwami.

Pamiętaj o tym, że masa naprawcza, która będzie później zakryta żywicą, musi mieć odpowiednią chropowatość, aby żywica dobrze się do niej przykleiła. Czasami zaleca się posypanie świeżo zaaplikowanej masy piaskiem kwarcowym, który po związaniu materiału zwiększa przyczepność i tworzy idealne podłoże pod warstwę żywiczną. Nadmiar piasku usuwamy po związaniu masy.

Jednym z najczęstszych błędów jest nieodpowiednie przygotowanie krawędzi ubytków. Zawsze powinny być one frezowane lub szlifowane pod kątem (podcięcie V-kształtne), co zapobiega powstawaniu ostrych krawędzi i zwiększa powierzchnię styku masy naprawczej z podłożem. To jest kluczowe dla trwałości naprawy. Jeżeli krawędzie są pionowe, istnieje ryzyko, że masa naprawcza zostanie "wyrwana" z podłoża pod wpływem obciążeń.

Całkowicie osobna kwestia to uszczelnianie pęknięć. Mniejsze, stabilne pęknięcia można wypełnić nisko lepką żywicą epoksydową, która wnika głęboko w szczeliny, wzmacniając je. W przypadku pęknięć aktywnych, ruchomych, konieczne jest zastosowanie specjalistycznych rozwiązań, często z wykorzystaniem stalowych zszywek i elastycznych żywic. To jest już poziom zaawansowany i wymaga konsultacji z ekspertem.

Bez względu na wybraną technikę, pamiętaj o przestrzeganiu wszelkich zasad BHP. Odpowiednia wentylacja pomieszczenia, rękawice ochronne, okulary, a w przypadku niektórych żywic, maska z filtrami – to absolutne minimum. Masz do czynienia z chemią, więc bezpieczeństwo przede wszystkim.

Często pytam klientów, czy próbują naprawiać posadzki własnoręcznie, zanim zadzwonią po specjalistów. Zwykle kończy się to tak, że musimy usuwać ich własne dzieła, bo z reguły nie spełniają wymogów do położenia żywicy. Lepiej raz, a dobrze. Każde „doświadczenie” z masami wyrównującymi, które jest niewłaściwie wykonane, to tylko zbędny koszt i czas. Wykonywanie tej pracy na etapie "zrób to sam" bez odpowiedniej wiedzy i narzędzi, jest niczym gra w rosyjską ruletkę z portfelem.

Finalnie, po zaaplikowaniu masy wyrównującej, należy zapewnić odpowiednie warunki do jej utwardzania i wysychania. Odpowiednia temperatura i brak przeciągów to podstawa. Nie zapominajmy o kolejnych pomiarach wilgotności przed nałożeniem żywicy! To jest kluczowy moment, który potwierdzi, że podłoże jest gotowe do dalszych prac. Nie warto spieszyć się na tym etapie, aby nie zmarnować całej pracy.

Jak zadbać o idealną wilgotność i czystość podłoża?

To jest ta część, gdzie wiele projektów napotyka na swoją Golgotę. Mówimy o jak zadbać o idealną wilgotność i czystość podłoża, bo bez tego, posadzka żywiczna jest jak zamek z piasku – pięknie wygląda, ale niestabilna konstrukcja sprawi, że runie przy pierwszym silniejszym wietrze. To absolutny fundament, bez którego nawet najlepsza żywica na świecie będzie bezużyteczna.

Wilgotność to pierwszy, najczęstszy wróg posadzki żywicznej. Jak już wspomniano, podłoże musi być suche – wilgotność poniżej 4%. Dlaczego tak uparcie na to naciskamy? Posadzki żywiczne są niemal całkowicie wodoszczelne. To oznacza, że każda wilgoć, która zostanie uwięziona pod warstwą żywicy – czy to wilgoć resztkowa z procesu budowy, czy podciągana z gruntu – nie będzie miała gdzie uciec. Gromadzi się, tworzy ciśnienie i z czasem prowadzi do odspojenia powłoki żywicznej. Powstają wtedy pęcherze, widoczne pęknięcia, a nawet całkowite złuszczanie się warstwy. Wygląda to po prostu ohydnie, a przede wszystkim drastycznie skraca żywotność posadzki.

Pomiary wilgotności to nie fanaberia, lecz konieczność. Można używać prostych, elektronicznych wilgotnościomierzy powierzchniowych, ale ich wskazania są orientacyjne i podlegają wpływowi czynników zewnętrznych. Najbardziej wiarygodną metodą jest metoda CM (karbidowa), która jest precyzyjna i pozwala na dokładne określenie procentowej zawartości wilgoci w betonie. Taki pomiar powinno się wykonać w kilku punktach na powierzchni, aby mieć pewność co do uśrednionej wilgotności. Jeśli wyniki przekraczają 4%, trzeba uzbroić się w cierpliwość. Beton schnie wolno. Bardzo wolno. W sprzyjających warunkach (dobra wentylacja, odpowiednia temperatura) beton grubości 1 cm potrzebuje około tygodnia na wyschnięcie. Ale to tylko orientacyjne – pamiętajmy, że podłoże jest złożonym systemem.

Co, jeśli podłoże jest wilgotne? Można próbować przyspieszyć schnięcie poprzez intensywne wietrzenie, ogrzewanie (ale nie przegrzewanie!) pomieszczenia, lub zastosowanie osuszaczy powietrza. Ważne jest, aby proces schnięcia był kontrolowany i nie zbyt gwałtowny, aby uniknąć pękania podłoża. W niektórych przypadkach, gdy nie ma szans na osiągnięcie pożądanej wilgotności w rozsądnym czasie, stosuje się specjalne grunty paroszczelne. Tworzą one barierę, która uniemożliwia wilgoci dotarcie do warstwy żywicznej. To rozwiązanie drogie, ale często jedyne, które pozwala uratować projekt.

Drugi wróg to czystość. Ludzie często myślą, że "czyste" oznacza "bez widocznych zabrudzeń". Nic bardziej mylnego. Czystość podłoża pod żywicę oznacza całkowite usunięcie wszelkich zanieczyszczeń – kurzu, pyłu, piasku, luźnych cząstek betonu, a co najważniejsze, tłuszczów, olejów, wosków, resztek farb czy klejów. Te niewidzialne zanieczyszczenia działają jak środki antyadhezyjne, uniemożliwiając żywicy prawidłowe związanie się z podłożem.

Jak to osiągnąć? Najefektywniejszymi metodami są szlifowanie lub śrutowanie podłoża. Szlifowanie (najczęściej maszynami ze szlifierkami diamentowymi) usuwa słabą, powierzchniową warstwę betonu i otwiera jego pory, tworząc idealną, chropowatą powierzchnię do zakotwiczenia żywicy. Śrutowanie, czyli bombardowanie powierzchni stalowymi kulkami, jest jeszcze bardziej agresywne i służy do usuwania grubych warstw starych powłok czy mocno zanieczyszczonych warstw betonu. Po tych zabiegach absolutnie konieczne jest dokładne odkurzenie powierzchni przemysłowym odkurzaczem o dużej mocy, aby usunąć wszelkie luźne drobinki.

Odtłuszczanie to kolejny krytyczny krok. Jeśli na podłożu są plamy oleju lub tłuszczu, samo szlifowanie może nie wystarczyć. Wówczas należy zastosować specjalistyczne środki chemiczne do odtłuszczania betonu, a następnie dokładnie je spłukać i pozwolić podłożu wyschnąć. Ważne jest, aby upewnić się, że środek odtłuszczający nie pozostawi osadu, który mógłby negatywnie wpłynąć na przyczepność żywicy.

Przypomniała mi się historia z jednym z naszych klientów – właścicielem warsztatu samochodowego. Był przekonany, że "na oko" podłoże jest czyste, ale po trzech miesiącach zaczęły pojawiać się odspojenia w miejscach, gdzie wcześniej były plamy oleju. Zapomnieli o odtłuszczaniu i porządnym szlifowaniu. To pokazuje, jak ważne jest zaufanie do procesów i wiedzy specjalistów.

Idealna wilgotność i czystość podłoża to fundament. To gwarancja, że nasza inwestycja w posadzkę żywiczną nie pójdzie na marne. Pamiętaj, że diabeł tkwi w szczegółach, a te detale decydują o sukcesie całego przedsięwzięcia. Nie oszczędzaj na tych etapach, bo konsekwencje są zawsze droższe i bardziej uciążliwe niż sumienne przygotowanie.

Po wszelkich zabiegach szlifowania i odkurzania, warto jeszcze raz przejść się po powierzchni, a nawet przetrzeć ją białą szmatką. Jeśli szmatka jest brudna, oznacza to, że nie wszystko zostało usunięte i proces czyszczenia trzeba powtórzyć. To mały, ale często bardzo pomocny test "na czystość". Tylko wtedy możemy być pewni, że jak przygotować je [podłoże] przed przystąpieniem do właściwych prac jest zakończone sukcesem i posadzka żywiczna będzie miała szansę na długie i bezproblemowe użytkowanie.

Q&A